29 rozdział

Rozdział 29- "złodziej serc" 

Otworzyłam oczy próbując sobie przypomnieć co się wydarzyło. Pomyślałam o spojrzeniu Petera, o jego uśmiechu, który na początku był szczery a póżniej zamienił się w złowieszczy śmiech. Leżałam na łóżku z ogromnym bólem głowy. Poruszyłam ręką, gdy zauważyłam, że mam ją podniesioną w górę. Szarpnęłam ostro , gdy nie chciałam się ruszyć, świetnie… byłam przywiązana do łóżka.  I moje nogi i moje ręce były zablokowane. Próbowałam się uwolnić, ciągnąc i szarpiąc za liny, ale nic z tego. Prze te próby jedynie spowodowałam sobie ostry ból nadgarstków. Chciałam żeby był tu Justin, żeby mnie uratował, ale nie było go, właśnie ryzykował życie dla spółki. Ta myśl sprawiła , że jeszcze bardziej się zdenerwowałam. Chciałam krzyknąć, ale nikt by mi nie pomógł, przez ten głupi kod, który trzeba było wklepać, żeby wejść. Nikt go nie znał, tylko Justin i Peter. Udawał takiego miłego, a ja mu uwierzyłam.  Jaka jestem naiwna.  Wszyscy kłamali w tym miejscu, prawdopodobnie nawet Justin, który ukrywał prawdę o tym wszystkich dziewczynach, którym „skradł serca”. Właśnie w tym momencie otworzyły się drzwi.

-W końcu się obudziłaś. – To był głos Petera. Odwróciłam się , żeby na niego spojrzeć.

-Spałaś całą noc i …

 Spojrzał na zegarek po czym dodał:

-I pół dnia .. i wieczór.

-Rozwiąż mnie ! – Rozkazałam- Jestem z szefem , więc mogę ci rozkazywać. Rozwiąż mnie  albo pożałujesz.

-Nie boję się ciebie. – Odpowiedział Peter aż zanadto spokojnie, po czym podszedł do łóżka.

-Ale powinieneś bać się szefa, on będzie cię torturował po czym cię zabije.

-Tak naprawdę, to nie sądzę. Jesteśmy dawnymi przyjaciółmi, ale nawet jeśli to zrobi, nie obchodzi mnie to. Ja szukam zemsty.

-Co ci zrobił?

Justin, który zrobił coś swojemu przyjacielowi?  Swojemu mentorowi ? Nie sądzę. Po za tym nie zostawiłby mnie z kimś, komu coś zrobił. Justin był niewinny, byłam tego pewna, a nawet jeśli nie był, nie wiedział , że zrobił coś przeciwko Peterowi.

-Spokojnie, nie chcę zrobić ci krzywdy. – Ręką oznaczył ścieżkę wzdłuż mojej szyi.

-Zadałam ci pytanie.- Starałam się brzmieć jak najodważniej, w końcu to nie pierwszy raz znajdowałam się w niebezpieczeństwie. On klęknął na łóżku, obok mnie.

-A ja nie odpowiedziałem. – Zaczął coraz mocniej napierać na moją szyję, co spowodowało ,że zaczęłam kaszleć.

-Jeśli cię to pocieszy, jeszcze nie wiem co z tobą zrobię, nie chce żebyś cierpiała. To on ma cierpieć.

Na wspomnienie o tym co Justin mu zrobił, cokolwiek to było, zacisnął mocniej rękę na mojej szyi.

-Puść mnie –Wyszeptałam.

-Racja, nie chcę cię zabić.

Zdziwiłam się , gdy dotarło do mnie ,że jeszcze nie płakałam. Przeciwnie, byłam przekonana, że gdyby tylko mnie rozwiązał, poradziłabym sobie z nim dzięki temu co nauczył mnie Justin.

-Możesz mnie przynajmniej odwiązać? – Spytałam ,znudzonym tonem.

-Żebyś mogła uciekać do Stivie’a? Nie sądzę.

-Skąd wiesz o…

-Te ściany mają uszy. – Uśmiechnął się, przyłapał mnie z Stivie’em ale nie mógł wiedzieć, że był moim przyjacielem, czy mógł? Peter położył dłoń na moim biodrze, był delikatny, mimo wszystko.  To jego zachowanie było dla mnie dziwne. Podniósł do góry moją bluzkę, odkrywając mi brzuch.

-Teraz rozumiem dlaczego mówią, że kobiety cię zauraczają , gdy się na nich spojrzy.

Przegryzł swoją dolną wargę. W tym momencie zaczęłam się martwić. Jeżeli mówiąc „nie zrobię ci krzywdy” miał na myśli , że mnie wykorzysta, to raczej miałam drobny kłopot. Obniżył trochę moje spodnie, wyglądało to tak, jakby był po prostu ciekawy.

-Ściąg swoje ręce od mojego ciała. – Krzyknęłam do niego. To brzmiało niemal jak rozkaz.

-Spokojnie skarbie, nie rozgrzewaj się.  Powiedziałem ci, że nie zrobię ci krzywdy, że to on ma cierpieć. Ja jestem porządnym chłopakiem.

Podniósł bluzkę jeszcze wyżej, a spodnie opuścił mi do kolan.  Instynktownie poruszyłam rękami, żeby go odtrącić, za póżno zrealizowałam, że byłam związana, przez co poczułam ogromny ból nadgarstków.  Kurde, jeśli tylko udałoby mi się wyciągnąć nóż zza pasa.

Peter wstał ,co spotkało się z moim ogromnym zdziwieniem, i oddalił się. Może naprawdę nie chciał zrobić mi krzywdy. Po za tym, nie byłam ani trochę martwiona tym ,że mógł zrobić coś Justinowi w bezpośrednim ataku, coś mi mówiło, że wygrałby na pewno mój chłopak.  Wrócił po chwili, z gołym torsem, trzymając coś w ręku. Patrzyłam na niego w ciszy. Był bardziej umięśniony niż Justin.

Przez strach poczułam ciarki, pomimo wszystko, obiektywnie patrząc, był piękny.

Zbliżył się do mnie i położył mi dłoń na ustach. Gdy ją ściągnął próbowałam otworzyć buzie, wtedy zrozumiałam, że zatkał mi ją kawałkiem taśmy.  Krzyknęłam, ale to nic nie dało, nie było słychać. Peter dał mi znak, żebym byłą cicho.

-Nie chcemy żeby ktoś pomyślał że robię ci krzywdę, prawda? – Uśmiechnął się, i ponownie stanął obok mnie. Potem palcem ściągnął mi w dół również bieliznę.

Znowu krzyknęłam ,ale on mnie zignorował. Zaczęłam panikować:  serce zaczęło bić mi szybciej a łzy uzbierały mi się w kącikach oczu. Mój oddech był niespokojny.

Nie mogłam zrobić nic by go zatrzymać, a najgorsze było to, że on wydawał się rozbawiony. Tak rozbawiony, że się uśmiechał.

-Czyli to tak wyglądacie.

Uśmiechnął  się ponownie,  analizując każdy kawałek mojego ciała i dotykając mnie. Krzyknęłam, próbując uwolnić się od lin. Peter uderzył mnie otwartą dłonią w twarz, przez co odwróciłam głowę w drugą stronę.

-Cholera jasna, przestań. Krzyczysz od pół godziny. Czemu nie zamkniesz się na chwilę?  Powinnaś się cieszyć. Dużo osób  mnie prosiło, żebym pozwolił im się z tobą pobawić. Nawet chcieli mi za to zapłacić, ale się nie zgodziłem, bo nie jestem zły, robię to co robię tylko po to żeby się zemścić.  Masz szczęście. Jeżeli się nie uspokoisz , zapewniam cię , że jutro zostawię cię nagą na stołówce, zobaczymy czy to przeżyjesz.

Przestałam się wiercić, rozluźniając mięśnie. Nie chciałam skończyć w ten sposób. Sama myśl o tym powodowała u mnie ciarki. Ja, tam, bezbronna i inni pracownicy którzy mnie wykorzystywali.  Łzy, które powstrzymywałam do tej pory, popłynęły wzdłuż moich policzków.

-Widzę, że zrozumiałaś.

Uśmiechnął się, potem ściągnął w dół swoje spodnie. Podniosłam oczy do swoich rąk, nie chciałam być świadkiem tego, co mnie czekało. Zaczęłam cicho szlochać, ale on tego nie zauważył, lub po prostu to zignorował.

-Czemu się na mnie nie patrzysz? Jaki jest twój problem?

Zignorowałam go, nie wystarczyło mu to co mi robił? Chciał mnie jeszcze zmusić do tego bym się na niego patrzyła?

-Patrz na mnie.- Złapał mnie mocno za podbródek, sprawiając mi ból, i odwrócił mi twarz. Jego oczy były bardziej zielone niż wcześniej. Oddalił się, jeszcze stojąc.

-Nie jestem idealny?

Wbiłam wzrok w jego twarz, nie patrząc nigdzie indziej, nie chciałam dać mu tej satysfakcji.

-Patrz na mnie powiedziałem.

Zacisnął palce wokół mojej stopy. Ból stał się tak nieznośny, że byłam zmuszona popatrzeć na niego od stóp do głów. Był typem chłopaka , który każda dziewczyna pragnęła, nie miał ani jednej wady.

-Jestem idealny?

Zadał ponownie pytanie. Przytaknęłam. Z pewnością nie mogłam zaprzeczyć, biorąc pod uwagę w  jak beznadziejnej byłam sytuacji.

-Więc jak uważasz, jak Justinowi udało się skraść miłość mojego życia?

Żyłą na jego szyi zaczęła pulsować, robił się coraz bardziej czerwony, może wspomnienie powodowało , że czuł się jeszcze gorzej. Justin był z inna kobietą przede mną, najbardziej smutne było to, że nie chciał mi o tym powiedzieć, to łamało mi serce. Nie mogłam ufać nawet jemu; odkryłam już prawdę. A wszystkie te noce , kiedy nie był ze mną?  Może był z innymi kobietami? A teraz? Może nie był w Indii, tylko mnie oszukał a teraz siedział sobie z jakąś dziwką.  Nawet on nie uratowałby mnie od Peter’a.

Byłam sama, poczułam jak łamie mi się serce. Łzy zaczęły gęściej spływać po mojej twarzy, oddychało mi się coraz ciężej.

-Natrafił na godnego siebie przeciwnika- Mówił dalej Peter- nie wie z kim ma do czynienia.

W napadzie złości położył się na mnie, opierając się po moich bokach łokciami. Opatrzyłam na niego przez ostatnią chwilę, błagając go wzrokiem o litość. Wiedziałam jednak, że to go nie zatrzyma przed rządzą zemsty.  Potwierdził moje przypuszczenia, z siłą wchodząc we mnie. Krzyknęłam ,ale on zignorował mnie, wchodząc coraz głębiej.  Próbowałam się wyrwać, ale on schwycił mocno moje ramiona, wbijając paznokcie w moją skórę.  Dalej wierciłam się, co tylko pogorszyło sytuację. Uścisk Petera wzmocnił się, a z nadgarstków zaczęła płynąć mi krew, ponieważ sznurek , którym byłam związana wżynał się w moją skórę, gdy próbowałam się uwolnić. Peter zdenerwował się , zaczynając poruszać się we mnie coraz szybciej. Ciągle się wierciłam, aż w końcu nie oderwał się ode mnie. Prawdopodobnie dalej by mnie torturował, gdyby nie to, że telefon zaczął dzwonić. Oddalił się, po chwili, a mój oddech stał się trochę spokojniejszy, byłam bez sił, nie jadłam od ponad 24h.  Popatrzyłam w górę na ręce. Nadgarstki krwawiły , a na ramionach pozostały znaki po mocnym uścisku Petera.

-To on, spróbuj mu coś o tym powiedzieć to zobaczysz. Będziesz miała posiłek na stołówce. To będzie zabawne.

Telefon dalej dzwonił w jego dłoni.  Chciał, żebym odpowiedziała, inaczej Justin zacząłby się martwić.  Mocno oderwał mi taśmę z ust. Nie chciałam rozmawiać z chłopakiem który , jak się dowiedziałam, zdradzał mnie. Peter nacisnął zielony klawisz, żeby odebrać połączenie.

-Cześć księżniczko, jaki jest twój ulubiony kolor? – Jego głos był taki wesoły, słodki , dobry, a on mnie zdradzał, nie mogłam w to uwierzyć.

-No więc? Quinn?

Głęboko nabrałam powietrza.

-Fioletowy.

-Quinn, co ci? – Był zmartwiony, jak osoba której na mnie zależało, może tak było nawet jeśli nie byłam jego jedyną kobietą. Czułam guz w gardle, chciałam krzyczeć o pomoc, ale nie mogłam.

-Nic, wszystko w porządku.

Zamknęłam mocno oczy i przestałam oddychać , żeby nie płakać. Potem zaczęłam myśleć o czymś fajnym, o naszym pierwszym pocałunku. Nie zadziałało, poczułam się jeszcze gorzej.  Peter złapał mnie za ramie i powiedział bezgłośnie:

-Bardziej przekonywująco.

-Quinn, co ci?

Łzy  ciskały mi się na oczy, Peter jeszcze mocniej trzymał moje ramię.

-Jest … dobrze.

Brałam głębokie oddechy.

-Jeśli nie możesz rozmawiać  zapukaj raz.

Zostałam nieruchomo. Pomimo tego, że prawdopodobnie mu na mnie nie zależało, tak jak mi na nim, nie chciałam, żeby mu się coś stało przeze mnie. Nawet, jeśli nie zależało mu na mnie, tak jak mi, wiedziałam , że obwiniałby się o to co by się ze mną stało.

-Okej- Powiedział podejrzliwym tonem.

-Więc, co robisz?

Ciągle czułam w gardle tego guza, który utrudniał mi mówienie. Coś piekło mnie w gardle a serce biło mocno.

-Oglądam…

Musiałam zrobić przerwę żeby zatrzymać łzy i zaczęłam masakrować zębami swoją wargę. Dałam Peterowi znak , by się rozłączył. On uderzył mnie z pięści w brzuch, jakby dając mi do  zrozumienia, że muszę mówić dalej.

-…..Telewizję.

Zakończyłam, nie mogłam już wytrzymać, zaczęłam bezgłośnie szlochać. Peter położył mi rękę na ustach.

 -Przestań- wyszeptał.

-Quinn, jakiś problem?

Powiedział Justin. „tak” krzyczał jakiś głos w mojej głowie. Mój wybawca był tak bliski, a jednak tak daleki i nieosiągalny. Peter zauważył, że mało brakowało, a powiedziałabym mu o wszystkim. Moje umiejętności rozumowania znikły. Rozłączył się, położył telefon i odwrócił się rozwścieczony, uderzając mnie z pięści w twarz. Poczułam krew , która ciekła z kącika moich ust.

Zbliżył się do mnie i rozwiązał mi najpierw nogi, potem nadgarstki. To było takie dziwne. Zrobiłam taką katastrofę z Justinem a on mnie uwalniał. Podniosłam bieliznę i spodnie. Potem poprawiłam sobie bluzkę.

-Dziękuję- Wyszeptałam, byłam tak bardzo zdziwiona, że nawet nie przyszło mi do głowy żeby wyjąć nóż i zaatakować.

-Tak, jasne.

Wszystko się wyjaśniło ,kiedy rzucił mnie na ziemię, co spowodowało ,że uderzyłam się głową o szafkę. Złapał mnie za nadgarstki i związał znowu, po czym sam położył się na łóżko.

-Ty będziesz spać tam, za karę. Nie próbuj nas nigdy więcej tak narazić na niepowodzenie z szefem.- Ostrzegał- On nie ma poczuć moją zemstę teraz, leczy gdy wróci, gdy pomyśli , że zabił cię swoimi własnymi rękami.

**************************

Nie chciałam dodać dzisiaj, ponieważ byłam o jeden rozdział do przodu. Ale dodałam w efekcie już nie jestem o jeden do przodu L. Po prostu czułam , że muszę go dodać dzisiaj, jako podziękowanie za tak liczne komentarze! Aż ponad 100 ! Boziu kocham was, fajnie by było gdyby zawsze było tak dużo. Wdg ankiety na prawym pasku to opowiadanie czyta ponad 300 osób a komentarze ledwo sięgały 40 L

Teraz jeśli chodzi o opowiadanie rzekomo odgapione od mojego tłumaczenia. Dziękuje wam za to , że broniliście mojego bloga. Ta dziewczyna, jak zauważyłam, również go czyta(zobaczyłam jej kom pod jednym z rozdziałów). No nic po prostu dojdę z nią do jakiegoś porozumienia i wszystko się wyjaśni J Nie ma co robić afery.

Wyniki konkursu o Jb. Na TT prawdopodobnie pojawią się w poniedziałek.

Kiedy nowy rozdział? Nie mam pojęcia. Nie wiem czy uda mi się przetłumaczyć nowy rozdział do wtorku ponieważ od dzisiaj do poniedziałku nie będzie mnie w domu J (wyjazdy do rodziny itd.)

Przypominam o tym żebyście obserwowali na TT główną bohaterkę : @Quinn_TFW_PL

-Jeśli chcesz być informowany na TT w prawym górnym rogu znajduję się również zakładka „ informowani”

-Mój TT : https://twitter.com/JeSsIcA_160498

-TT autorki : https://twitter.com/MariD96 (zauważcie jej header, to jest zdjecie które zrobiłam kiedyś na tego bloga. Teraz zmieniłam ale kiedyś było to *jaram się*)

-Trailer TFW: http://www.youtube.com/watch?v=A9IRYh_LFS0

-Ask: http://ask.fm/Opowiadaniethesefourwalls