12 rozdział

Rozdział 12- Lekcje.

Od zawsze odrzucałam wszelką możliwość na to, że Justin może żałować tego że kogoś zabił i gdy tego wieczoru przyznał że tęsknił za Alice oniemiałam. Od tamtego dnia cały czas myślałam o tym dlaczego wolał zabić ją niż mnie? Dlaczego nie uratował ją?

-Quinn musze ci coś powiedzieć i wątpię żeby ci się to spodobało.

O co chodzi?- Spytałam zmartwiona. Stivie właśnie wszedł do pokoju, był podenerwowany i równocześnie zmartwiony. Co mogło być aż takie złe?

-Wstań, ON chce cię zobaczyć.

Poczułam jak łamie mi się serce, jak zawsze gdy musiałam spotkać Justina.

Przynajmniej czułam się trochę lepiej niż gdy jadłam z nim kolacje 2 tygodnie temu. Od kiedy wyznał mi że tęskni za siostrą trochę mniej się go bałam, gdzieś głęboko w nim też były uczucia, bardzo głęboko. Ciekawe dlaczego wyznał to akurat mi, może byłam jedyną osobą która ,tak się go bała , że  nigdy by go nie osądziła.

-Czego chce?

-I właśnie z tym jest gorzej.

-Czyli?

-nauczysz się jak przeżyć w tym świecie.

-Co?

-Wstań, opowiem ci po drodze. – Westchnęłam, a następnie wyszłam razem z nim.

-Wszyscy znamy te rzeczy ale zwykle kobiety się tego nie uczą, do tej pory jedynie nieliczne się tego nauczyły, Alice też je znała.

-Ale o czym dokładnie mowa?

-Wolałbym żeby ON ci to wytłumaczył.

Połknęłam głośno ślinę, jego zachowanie sprawiało że byłam jeszcze bardziej podenerwowana. Wolałam nie usłyszeć nic więcej aż nie doszliśmy do drzwi szefa. Znowu musiałam z nim przybywać, nie mogłam w to uwierzyć.

Musiałam tam wracać za każdym razem gdy myślałam że to piekło już się skończyło, ciekawe czy udałoby mi się wyjść stamtąd pewnego dnia i nigdy więcej go nie spotkać.

-Słuchaj Quinn.

-Tak?

-Nie podoba mi się to, że tak dużo czasu z nim spędzasz.

-I komu to mówisz.- Powiedziałam niezadowolona.

-Przynajmniej uważaj.- Pogłaskał mi ramie, mimowolnie się uśmiechnęłam był to dotyk kogoś kto mnie lubił , przyjaciela. Mogłam z nim otwarcie porozmawiać, z nim i tylko z nim.

-Będę uważać.

-Pa, Quinn- Uśmiechnął się i odszedł. Jego uśmiech mnie na chwilę uspokoił, odwróciłam się patrząc na drzwi wiedząc że nadszedł czas je otworzyć i pokonać lęk. Chwile wcześniej byłam jeszcze spokojna teraz czułam  jak  zalewa mnie fala niepokoju. Zapukałam i otworzyłam drzwi, potem weszłam do środka zamykając je. Nie patrzyłam na Justina, byłam nadal odwrócona twarzą do drzwi. Nagle poczułam jak coś szybko leci w moją stronę i ląduje tuż obok mojej głowy, nie ruszyłam się, potem położyłam wzrok na nożu który utkwił w małej szparce między drzwiami a framugą, w tym momencie zrozumiałam słowa Stivie’a : „nauczysz się jak przeżyć w tym świecie”. Odwróciłam się wolno do Justina, a ten powiedział spokojnie:

-Jak się masz?

Nie odpowiedziałam, oczywiście czułam się świetnie. Wystarczyło bym przysunęła się o 2cm gdy rzucał nóżem a już bym nie żyła.

-Cóż powiedział ci Stivie coś o tym co będziemy robić?

-Tak ale nie zrozumiałam dokładnie o co chodzi.

-Musisz wiedzieć że często zdarza się że odkrywają naszą kryjówke więc musimy ją wtedy zmienić, innymi razy musimy się bronić przed atakami, nauczę cię jak walczyć.

Zły pomysł. Nie można mnie nauczyć czegoś takiego. Byłam zmartwiona, co jeśli wkurzy się na mnie jeżeli nie będę w stanie wykonywać jego poleceń? Zbliżył się do mnie i podniósł bluzke, potem wyjął spod niej nóż. Co chciał z nim zrobić? Nogi zaczęły mi się trząść.

                -Ej, czego masz taką przerażoną twarz?- Podał mi nóż, byłam zaskoczona.

Podszedł do szafki i wyjął z niej coś podobnego do tego gdzie rzuca się rzutkami, potem przyczepił to do ściany naprzeciwko mnie.

-Dalej. Próbuj w to trafić.

Nigdy nie rzucałam nożem, zwykle używałam tego narzędzia do krojenia owoców czy mięsa ale byłam otwarta na nowe propozycje, przecież rzucanie nożem było najnormalniejszą rzeczą na świecie.

Celowałam, zamknęłam jedno oko i rzuciłam, Justin schylił się w samą porę ponieważ nóż wbił się w ścianę dokładnie w miejscu gdzie chwile wcześniej znajdowała się jego głowa. No to byłam w kłopotach, czułam że się wkurzy, przecież mógł pomyśleć że próbowałam go zabić. Jednak on spokojnie wyjął go ze ściany i podał mi go, po czym wrócił z  powrotem na swoje miejsce.

-Skoncentruj się. –Wyprostowałam ręke, byłam już gotowa rzucić gdy Justin mnie zatrzymał.

-Poczekaj.

Zbliżył się do mnie i stanął obok.

-Dobra, teraz możesz.

- Czemu się odsunąłeś?

-Chciałbym dożyć do wieczoru.

Uśmiechnęłam się, wydawał się rozbawiony, nie wkurzony. Może jemu też to nie szło na początku.

Znowu próbowałam celować i rzuciłam nóż, wylądował dokładnie tam gdzie wcześniej, nie miałam dobrego cela i na pewno nie trafił tak znowu przez przypadek, może potrzebowałam tylko więcej ćwiczyć.

-Nieźle. – Powiedział Justin , podszedł po nóż i ponownie mi go wręczył.

Byłam gotowa znowu spróbować gdy długie i ciepłe ręce Justina objęły mnie od tył, jego dotyk sprawił że głośniej nabrałam powietrze. Lewą ręką trzymał mnie za biodro a drugą próbował wybrać odpowiedni kierunek, potem położył głowę na moim ramieniu żeby dobrze wycelować strzał i wyszeptał:

-Trzeba po prostu bardziej zrównoważyć siłe. Trzymał moją rękę i razem ze mną rzucił nożem który, trafił centralnie w środek deski. Oddalił się ode mnie by iść po nóz, gdy poszedł poczułam pustke w sercu, czułam się niebezpiecznie gdy byłam już daleko od niego. Prawdopodobnie czułam się tak dlatego że tęskniłam za Chriss’em a ten dotyk Justina przypomniał mi o tym jak mój chłopak mnie dotykał.

-Widzisz? Trafiłaś.

-Tak naprawdę to tylko twoja zasługa. – To była prawda.

-Nie, nie tylko.

-Tylko w większości.- Odparłam.

-Może. – Wzruszył ramionami i podał mi broń.

***

-Jak poszło?

-Normalnie.

-Czyli?

-Dobrze, jak wszystko inne. Uśmiechnęłam się , dlaczego Stivie musiał się tak bardzo martwić każdą rzeczą którą robiłam.

-Zrobił ci coś złego?

-nie.

-Dobrze, a udało ci się trafić nożem w cel?

-Tak.. eh skąd wiesz?

-Na pierwszej lekcji wszyscy to robiliśmy.

-Dobrze, więc na czym będzie polegać następna lekcja, powinieneś wiedzieć.

-Zwykle jest to parkour*  ale nie wiem czy zrobicie to w twoim przypadku. – Powiedział z roztargnieniem.

-Czemu, co ze mną nie tak że nie mogę to zrobić?

-Nic. Daj spokój.

-Myślisz że nie jestem wystarczająco zwinna? Bo jeśli tak to masz racje.

Uśmiechnęłam się, cieszyłam się że nie musiałam próbować tej niebezpiecznej dyscypliny.

-Nie, nie mówię tego. –Odpowiedział.

-Więc co?

-Przykro mi ale nie mogę ci powiedzieć, wszystko by przypadło.

-Wszystko co?

-Przepraszam.- Uśmiechnął się, wstał, i podszedł do drzwi.

-W końcu zacząłeś ze mną rozmawiać o takich rzeczach, nie możesz tak robić, jesteśmy przyjaciółmi prawda?

Nigdy nie myślałam że kiedyś nazwę kogoś z tych ludzi „przyjacielem” ale on był dla mnie miły. Odwrócił się do mnie i powiedział niepocieszony:

-Przepraszam ale nie mogę.- Uśmiechnął się i wyszedł zostawiając mnie niepewną. Czemu nie miałam robić parkour? I co by zniszczył gdyby mi o tym powiedział?

Nie udało mi się zdobyć odpowiedzi na te pytanie, ale w następnych dniach ćwiczyłam jedynie rzuty nożem i sztuki walki zapominając o parkour. Podczas gdy Stivie robił się wobec mnie coraz dziwniejszy, nie miałam już problemu z przebywaniem z Justinem, byłam przyzwyczajona do niego ponieważ spędzałam z nim popołudnia codziennie, on też wydawał się bardziej rozluźniony.  Było mi teraz trudno wierzyć w to że zabił 3 osoby na moich oczach. Czasami żartowaliśmy między sobą ale nie rozmawialiśmy o naszym życiu prywatnym, jeszcze o tym nie wiedziałam ale na długi czas jedyną rzeczą jaką mi Justin wyznał było to że tęsknił za swoją siostrą. Oczywiście nasze dialogi były jeszcze krótkie i w dalszym ciągu nie mogłam się doczekać żeby skończyć lekcje i wrócić do siebie ale ciągła obawa przed Justinem znikła.

***

-To tylko kopnięcie, nie jest trudne, odsuń się pokaże ci.

Odsunęłam się, on wziął rozbieg skoczył wyprostował nogę i kopną manekin wiszący na ścianie, sprawiał że wszystko wydawało się tak łatwe, był zwinny a gdy skakał wyglądało to jakby latał.

-Dalej, spróbuj.

Westchnęłam, potem wzięłam rozbieg i skoczyłam ale niewysoko i spadłam na ziemię jak szynka uderzając głową o podłogę.

-Nic ci nie jest?- Justin rzucił się w moją stronę. Uklęknęłam na ziemi i dotknęłam swojego czoła.

-Ała.

-Nie ruszaj się.- Wstał i poszedł do łazienki, wrócił po chwili z torebką lodu i przyłożył mi ją do czoła.

-Dziękuję.

Podniosłam rękę by trzymać woreczek z lodem i uwolnić go od chwytu Justina, położyłam rękę na jego ale po paru sekundach zrozumiałam że on nie ma zamiary puścić więc opuściłam swoją rękę zmieszana. Mina Justina była zmartwiona ale równocześnie daleka, jak zawsze gdy mi pomagał.

Gdy nie zachowywał się jak „szef”- prawie nigdy-, dało się zauważyć że był jedynie chłopakiem niedużo starszym ode mnie.

-Dlaczego to robisz?

-Dlatego że spadłaś, mogłabyś mieć guza.

-Nie, dlaczego robisz to wszystko, zawsze mi pomogłeś w przeszłości.

Myślałam że wstanie zdenerwowany jak robił to do tej pory ale on pozostał w tej samej pozycji , popatrzył na mnie trochę krzywo i powiedział:

-Nie pomogłem ci.

-Jak nie? A gdy zabiłeś Alice, Fred’a mi Mike’a a nie mnie?

-Zabiłem ich ponieważ takie są reguły, to nie ty powinnaś była zostać zabita.- Powiedział zimno.

-A lody gdy pomagałeś mi sprzątać?

-Umierałem z głodu, póki nie skończyłaś nie mogliśmy jeść.

W tej chwili poczułam się głupio. Zrobiłam sobie tyle „filmów” w mojej wyobraźni, wydawało mi się że traktuje mnie dobrze tymczasem dla niego było inaczej. On nigdy mi nie pomógł, on tylko postępował zgodnie z regulaminem.

-A gdy mnie opatrzyłeś po tym jak dostałam biczem?

On położył lód na ziemi i wstał, myślałam że sobie pójdzie ale on ściągnął koszulkę odsłaniając swoją klatke piersiową. Nie był nie wiadomo jaki umięśniony więc nie wiem dlaczego ale speszyłam się. Był chudy i miał kilka tatuaży gdzieniegdzie.  Przez parę sekund nie byłam w stanie nic powiedzieć ani się ruszyć, potem on odwrócił się ukazując mi swoje plecy, zobaczyłam tam długie blizny na wysokości łopatek, po czym powiedział :

-Biczowałem cię i wiem jak to boli, moja pomoc nie była tylko gestem litości.

**********

* Parkour -pochodząca z Francji forma aktywności fizycznej. Za twórcę parkour uznaje się Davida Belle'a.Główną ideą parkour jest pokonywanie przeszkód stojących na drodze w jak najprostszy i najszybszy sposób

*******************
O to nowy rozdział. Był na początku piękny i szkoda że Justin powiedział że nie chodziło mu o to ,żeby jej pomóc ale myślę że kłamał :D Ogromnie dziękuje za miłe komentarze pod poprzednim rozdziałem i mam nadzieję że pod tym też będzie ich dużo (CZYTASZ=KOMENTUJESZ) No to cóż jeszcze raz DZIEKUJE <3 i przepraszam za ewentualne błędy J